Günün öyküsü: Paylaşabilmek…

13 yaşındayken içimde gizli bir utanç taşıyordum. O kadar fakirdik ki, sık sık okula yiyecek bir şey almadan giderdim. Teneffüste, sınıf arkadaşlarım elmalarını, kurabiyelerini ve sandviçlerini çıkarırken, orada oturup aç değilmişim gibi davranırdım. Aç karnımın guruldamasını bastırmak için yüzümü bir kitaba gömerdim.

İçimdeki acı tarif edebileceğimden çok daha güçlüydü.

Sonra bir gün bir kız fark etti. Dikkat çekmeden, gizlice bana öğle yemeğinin yarısını uzattı. Utandım ama kabul ettim. Ertesi gün tekrar yaptı. Ve sonra tekrar.

Bazen bir çörek, bazen bir elma, bazen de annesinin yaptığı bir dilim kekti. Benim için bir mucizeydi. Uzun zamandır ilk kez görüldüğümü hissettim.

Ve sonra bir gün gitti. Ailesi taşındı ve bir daha geri dönmedi. Her gün teneffüste, içeri girip gülümsemesi ve sandviçiyle yanıma oturmasını umarak kapıya bakardım. Ama bir daha geri dönmedi.

Yine de onun nezaketini içimde tuttum. O, kimliğimin bir parçası oldu. Yıllar geçti. Büyüdüm. Hâlâ onu sık sık düşünüyordum ama hayat devam ediyordu.

Sonra, dün bir şey oldu ve zaman durdu. Kızım okuldan eve geldi ve şöyle dedi:

-“Baba, yarın için bana iki atıştırmalık hazırlayabilir misin?”

“İki mi?” diye sordum. “İlkini asla bitiremiyorsun.”

Bana sadece çocukların sahip olduğu o ciddiyetle baktı ve şöyle yanıt verdi:

-“Sınıfımdaki bir erkek çocuk için. Bugün yemedi. Benimkinin yarısını ona verdim.”

Orada donakalmış, vücudumda titremeler dolaşıyordu. Onun küçük hareketiyle, çocukluğumdaki kızı tekrar gördüm; kimse beni doyurmazken beni doyuran kızı. Nezaketi kaybolmamıştı: içimden geçmişti ve şimdi de kızımın içinden geçiyordu.

Balkona çıktım ve gökyüzüne baktım, gözlerimden yaşlar akıyordu. Bir anda açlık, utanç, minnettarlık ve neşeyi aynı anda hissettim.

O kız beni hatırlamayabilir. Muhtemelen yarattığı etkiyi asla bilemeyecek. Ama ben onu asla unutmayacağım. Çünkü bana basit bir nezaketin hayatı değiştirebileceğini öğretti.

Ve bugün biliyorum ki: Kızım ekmeğini başka bir çocukla paylaştığı sürece, nezaket yaşamaya devam edecek.

www.bilimsanatyolu.com